Καλό σου ταξίδι… Νικόλα

Ειλικρινά, έπαθα πραγματικό σοκ με τη είδηση, πως έφυγε από κοντά μας ο Νίκος Παπάζογλου.
Ήταν γνωστή σε όλους μας η περιπέτεια της υγείας του, αλλά δεν ήμασταν λίγοι αυτοί που πιστεύαμε πως θα βγει νικητής. Μάλλον όμως η μοίρα είχε άλλη άποψη και έτσι ένας τόσο αγαπημένος τραγουδοποιός δεν είναι πια κοντά μας.

Για μια 20ετία περίπου τα μισά και περισσότερα τραγούδια που αγάπησα ήταν δικά του. Οι συναυλίες του ήταν πάντα sold out, ενώ ο ιδιαίτερος αυτός καλλιτέχνης με την χαρακτηριστική φωνή, που δημιούργησε μια ολόκληρη σχολή με το ύφος του, τη γνωστή «σχολή της Θεσσαλονίκης» είχε πραγματικά «αγγίξει» τον ψυχικό μου κόσμο.

Ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ένα ήρεμος, σκεπτόμενος, ολιγαρκής, λιτός, ανοιχτόμυαλος, και πολύ ευαίσθητος άνθρωπος που είχε επιλέξει να ζει στους δικούς του ρυθμούς. Η φωνή του γνώριμη για τους λυγμούς της, και αγαπημένη για το «χρώμα», ήταν αυτή που τον οδήγησε στο να αναπτύξει μια ξεχωριστή «ερωτική» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σχέση με το κοινό που κυριολεκτικά τον λάτρεψε.

Ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα που είχε η μουσική και οι στίχοι του, ήταν πως συνδύαζαν το ρόκ με το λαϊκό, το μπουζούκι με την ηλεκτρική κιθάρα, το μπαγλαμά με την ντραμς, δημιουργώντας ένας ξεχωριστό μουσικό – ηχητικό μωσαϊκό που συγκινούσε τους πάντες, ανεξαρτήτου κοινωνικοοικονομική ομάδας και μορφωτικού επιπέδου.

Κάθε καλοκαιρινή περιοδεία του, δεν ήταν τίποτα άλλο από τις προσωπικές επιλογές και «θέλω» του καλλιτέχνη, επιλογές που τις περισσότερες φορές δεν είχαν τίποτα να κάνουν με οικονομικά κριτήρια. Αυτό που είχε καταφέρει ο Νίκος Παπάζογλου ήταν κάτι ιδιαίτερο στα ελληνικά συναυλιακά δεδομένα, αφού είχε καταφέρει να μην έχει μεσάζοντες, και ατζέντηδες να του «κλείνουν» συναυλίες, όλα περνούσαν από τα χέρια του. Έτσι χρόνια τώρα διοργάνωνε και πραγματοποιούσε μόνος του τις συναυλίες του με την «Λοξή Φάλαγγα» του, (η ορχήστρα του) σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της χώρας.

Η προσφορά του Παπάζογλου όμως είναι πολύ μεγάλη αφού όπως προαναφέραμε δημιούργησε το ρεύμα της λεγόμενης «σχολής της Θεσσαλονίκης», ένας χαρακτηρισμός που αφορά καλλιτέχνες που ακολουθούν τα χνάρια του και διδάσκονται από το ύφος του. Αυτός ήταν ο πρώτος διδάξας και ακολούθησαν τόσοι άλλοι, όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η Μελίνα Κανά και πόσοι άλλοι που δεν μπορούμε να θυμηθούμε τώρα. Μια γενιά καλλιτεχνών που βρήκε των χώρο έκφρασης της στο ελληνικό πεντάγραμμο, ακριβώς επειδή τόλμησε πρώτος ο Νίκος Παπάζογλου.

Με προσωπική εργασία και μεράκι ο Νίκος Παπάζογλου είχε «οικοδομήσει» το στούντιο του στην Κάτω Τούμπα, το γνωστό ΑΓΡΟΤΙΚΟΝ το οποίο αποτελούσε για τον ίδιο, εργαλείο δημιουργίας μερικών από τα καλύτερα τραγούδια της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα.

Όπως ο ίδιος είχε τονίσει, «η δική μου πείρα λειτουργεί σαν μια μορφή διακριτικής καθοδήγησης. Ακούω κομμάτια και λέω δεν πρέπει να πάνε χαμένα. Πρέπει να ξεφορτωθείς το πρώτο σου υλικό για να πας παρακάτω. Αλλιώς θα στριφογυρνάς στα ίδια που θα σε βαραίνουν αφόρητα. Αν ο Σωκράτης Μάλαμας ήταν φορτωμένος με τις πρώτες του μπαλάντες τι θα γινόταν; Κάναμε τους δύο πρώτους του δίσκους και μετά πήρε φόρα ο Σωκράτης και κάνει αυτά τα εξαιρετικά τραγούδια».

Αλλά η συνεισφορά του δεν τελείωνε εκεί. Προσπαθούσε πάντα να έχει την δυνατότητα να χρηματοδοτεί μέχρι δύο δίσκους το χρόνο «ανθρώπων που έχουν τις προδιαγραφές και ταλαιπωρούνται άδικα», όπως έλεγε ο ίδιος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του Ορφέα Περίδη που ενώ είχε συμβόλαιο με την εταιρεία του δεν του έκαναν δίσκο. Έτσι όπως είχε πει ο ίδιος ο Παπάζογλου σε συνέντευξή του, «του είπα να έρθει στο Αγροτικόν να κάνουμε το δίσκο κι όταν τους είπε να σπάσει το συμβόλαιο, τότε αυτοί του έκαναν το δίσκο που όλοι ξέρουμε τι καταπληκτική τύχη είχε».

Δυστυχώς για όλους εμάς, αλλά και για την μουσική σκηνή της χώρας μας, ο Νίκος Παπάζογλου, ο αγαπημένος τύπος με το κόκκινο μαντήλι, ο «ινδιάνος» της ελληνικής μουσικής, Νίκο Παπάζογλου δεν είναι πια κοντά μας. Μπορεί η απώλεια της φυσικής του παρουσίας να είναι μεγάλη, όμως ουσιαστικά δεν θα φύγει ποτέ από κοντά μας, γιατί πολύ απλά τα τραγούδια, η γλυκιά φωνή του, αλλά και η στάση ζωή του, θα μας συντροφεύουν πάντα, αποτελώντας ένα παράδειγμα για τις γενιές που ακολουθούν.
Τι και αν δεν σε γνώρισα ποτέ, νοιώθω σαν να σε ήξερα χρόνια καλό σου ταξίδι φίλε…

Νικόλας Αρώνης